Ja, dat was vroeg op. Eef kwam ons om 05:30 uur halen en om 6:30 stapten we vertrekhal 2 van Schiphol binnen. Omdat in het verleden het scannen van onze paspoorten om de instapkaarten uit te printen, nooit lukte, stapten we maar meteen op een Schiphol medewerker af en hadden we de boardingpasses binnen no-time (je merkt: ik schakel al langzaam over naar het Engels). Daarna de kofferlabels uitprinten en de koffers inleveren. Mijn voorkeur heeft nog altijd dat dat wordt gedaan door een hooggehakte, van opgestoken blond haar en een stralende glimlach voorziene grondstewardess, maar we moeten nu eenmaal met de tijd mee en is alles self-service.
Vervolgens rolden we moeiteloos door de douane en begaven we ons naar een ontbijt-lokatie. Het viel op dat het behoorlijk druk was op Schiphol. Veel drukker dan andere keren in ieder geval.
Na wat tax-free shoppen naar de gate. Het vliegtuig dat ons naar Dublin moest brengen was er nog niet en liet ook op zich wachten. Met wat vertraging ( minuutje of 15 schat ik) vertrokken we uiteindelijk. We hadden wel een dompertje: vanwege een vol toestel mocht mijn handbagagekoffertje, dat netjes net niet groter was dan de maximale afmetingsmaten, niet mee maar moest bij zijn grote broers in het laadruim. En dus moesten mijn persoonlijke, voor in het vliegtuig onmisbare handbagage worden verdeeld over de tassen van Max en San. Ik sputterde wel even zwaar tegen. Maar toen het lint dichtging en mij de toegang tot het toestel bijna werd ontzegt, bond ik maar snel in en mocht ik na wat grappen mijnerzijds met de sterke bewakingsmeneer, gelukkig alsnog aan boord. Maar dit muisje zou nog wel een staartje krijgen.
Wat me daarnaast opviel was dat we geen interview kregen met de standaard vragen als “heb je de koffer zelf ingepakt” en “zijn er momenten geweest dat je de koffer uit je gezichtsveld was verdwenen”. Kan me niet voorstellen dat de recente ontwikkelingen m.b.t de terreurdreiging aanleiding zijn geweest dit soort interviews te schrappen. Maar goed.
Na 1,5 uur vliegen kwamen we in Dublin. Op alle bordjes staan naast de Englse teksten deze ook in het Iers. En omdat Ierland wereldrecordhouder medeklinkers is, leidt dat tot prachtige, onuitspreekbare termen. Als ik het goed heb onthouden is het Ierse woord voor roltrap “gdbhfytfrhhwrdgbvdbshy”. Wat een prachtige taal dat Iers. Alleen al om te zien.
We gingen op Dublin AirPort al door de preclearance oftewel het gesprek met de Amerikaanse immigratiedienstmeneer inclusief het scannen van de ogen en het nemen van elektronische vingerafdrukken. Nieuw was dat we onze koffers op foto’s moesten identificeren. En daar bleek dat mijn handbagagekoffertje niet op de foto stond en dan heb je met de Amerikanen meteen een probleem. We moesten dan ook als de eerste de beste orientaalse vreemde etenswaren smokkelaar uit een uitzending van border patrol mee naar achteren. Maar gelukkig was het mugshot van mijn koffer toch snel gevonden en konden we verder.
We waren toen op Amerikaans grondgebied en dat is niet het meest gezellige gedeelte van Dublin Airport helaas.
Na een snelle lunch begon het wachten op de vlucht naar Orlando. Ook die vlucht was iets vertraagd maar het goede nieuws was dat de vlucht maar 8’20 ging duren in plaats van 9,5 uur. Maar ook 8’20 is heel lang in een vliegtuig bleek. En zeker voor Max die het na 6 uur niet meer zag zitten en er uit wilde. Maar gelukkig kwam aan deze vlucht ook een goed einde. Dient nog wel opgemerkt te worden dat de beenruimte zeer acceptabel was bij Aer Lingus.
Op MCO ( Orlando International) was het heel erg druk. Maar gelukkig vooral met vertrekkende passagiers. Het wachten op de koffers duurde een minuut of twintig. Het handbagage koffertje kwam vrij snel als ons tweede valies van de band. We hadden ons dankzij de horror verhalen van de US customs meneer over handbagage in het vrachtruim op het ergste voorbereid maar dat viel erg mee. Na enige tijd kwamen ook koffer 3 en 4 aan en konden we naar de auto huur.
Daar stond een rijtje van, naar later bleek, drie kwartier. Maar toen we met de papieren naar de garage aan de overkant liepen was de rij inmiddels twee uur wachten lang schat ik. Nadat we de koffers in de prachtige minivan (foto’s volgen snel) hadden gezet reden we richting de villa. Nadat we bij de nabijgelegen Publix even snel wat te eten hadden gescoord voor de hongerige Max, kwamen we bij ons onderkomen aan. En dat viel niet tegen. Morgen volgen de foto’s van de prachtige residentie van het Engelse stel Sue en Steve. Toen snel naar bed vanwege erg moe al was ik om 3:00 uur plaatselijke tijd al weer klaar wakker. Het is dan in Nederland 9:00 uur en dat is mijn normale wakkerwordttijd op zondag. Een jetlag dus maar daar slaap ik me wel uit.
Tot zover de eerste dag.
